Cox' Bazar & St. Martin / Nieuwjaar & Pasen

Met acht trainees zijn we de een paar dagen naar het Zuidoosten van Bangladesh afgereisd, om precies te zijn Cox’ Bazar en St. Martin. Cox’ Bazar staat bekend als het langste stand ter wereld en St. Martin is het enige koraaleiland dat Bangladesh rijk is. Beide unieke plaatsen, dus zeker een tripje waard.

Maandagavond vertrokken we vanuit Dhaka in een touringbus (wonderbaarlijk genoeg luxer dan de Nederlandse variant) richting Cox’ Bazar, waar we de volgende ochtend aankwamen. Eén van de trainees was al eens eerder naar Cox’ Bazar geweest en wist een hotel. Het was een goed 3* toeristenklasse hotel. Echter toen ik de deur van de badkamer opendeed, lag daar een kakkerlak van 5 cm. Na de hotelmanager te hebben verteld, dat kakkerlakken niet bepaald mijn lievelingsdiertjes zijn, is de kamer aan een grondige inspectie en reiniging onderworpen, waarna ik geen kakkerlak meer heb gezien. Ik zou trouwens ondertussen al gewend moeten zijn aan die beestjes, want ik heb er al één in mijn backpack gehad, de badkamer, de koelkast en zelfs een keer in een taxi. En dus niet de Europese exemplaren van een centimetertje, maar dus zeker vijf keer zo groot. Erg onaangenaam (en ik verafschuw ze dus nog steeds)!

We besloten te ontbijten bij en strandtentje waar ik ‘crepes’ bestelde, in de veronderstelling dat ik Franse flensjes zou krijgen. Toen de ober me wat vreemd aankeek toen ik vroeg of ik er suiker en stroop bij kon krijgen had ik al onraad moeten ruiken. Een kwartier later lagen er namelijk gefrituurde krabbetjes voor mijn neus. Bengalen nemen het niet zo nauw met de Engelse spelling... Verder hebben we de dag lekker aan het strand doorgebracht, in Salwar Kameez wel te verstaan, want Westerse badkledij is in Cox’ Bazar ‘not done’.

De volgende dag zijn we met een boot naar St. Martin gegaan. We moesten hiervoor om zes uur ‘s ochtends opstaan, waarna we met een minibusje naar de veerboot in Teknav (twee uur verderop) werden gebracht. Na een uur naar Islamitische gebeden te hebben aangehoord, wat ’s morgens vroeg echt geen pretje is, vertrok de boot en verwelkomde de kapitein ons met de mededeling dat de volgende dag geen veerboot terug zou gaan. Echter wij hadden al kaartjes gekocht voor de bus terug naar Dhaka de volgende avond en aangezien je hier geen geld terugkrijgt als je niet komt opdagen, moesten we de volgende dag met een traditionele visserboot terug. Daarover straks meer.

Aangekomen op St. Martin zijn we naar een hotel gegaan, waarvan we de eigenaar in Cox’ Bazar hadden ontmoet. Het hotel lag echter zo ver af van de bewoonde kant van het eiland (en was zo verpauperd), dat we besloten een ander hotel te nemen. Dit hotel was bij aankomst wel kakkerlak-vrij. Bovendien had de manager acht jaar op Cyprus gewerkt en wist dus wat Europeanen verwachten.’s Avonds hebben we heerlijk gebarbacued en de volgende ochtend hadden we roerei bij het ontbijt. Echt een verademing! Daarna hebben we in een koraalbaai gezwommen (dit keer wel in badpak en bikini). Helaas was het zicht voor snorkelen en duiken te slecht, dus bleef het bij wat watertrappelen..

Overigens is St. Martin een eiland met veel toeristische potentie. Het enige obstakel is dat er geen afvalverwerkingssysteem is, waardoor er overal zwerfafval is (wat eigenlijk geen zwerfafval genoemd kan worden, omdat het gewoonweg te veel afval is om zo maar rond te zwerven). De aangename zilte zeelucht wordt af en toe overtroffen door de overheersende stank van het afval...

De visserboot zou rond twee uur vertrekken, maar vertrok uiteindelijk half vier. Helaas had deze boot geen schaduw, dus wikkelen we onze orna’s om ons heen tegen de zon. De zee was het eerste deel van de reis (de eerste anderhalf van de ruim 2,5 uur durende tocht) behoorlijk ruw, wat zorgde voor de nodige misselijkheid. Toen we bijna in Teknav, werd de boot gestopt door een douanepost, die om de paspoorten van ‘de buitenlanders’ vroeg. We konden namelijk wel eens illegale toeristen uit Myanmar zijn (dat aan het Zuidoosten van Bangladesh grenst). Nadat we met behulp van een Bengaal hadden uitgelegd dat we wonen en werken in Dhaka, konden we het laatste deel van de boottocht voortzetten. We bedachten ons dat het veel waarschijnlijker zou zijn dat locale mensen uit Myanmar zo’n overtocht (tussen de landmijnen rond de grens door) zouden riskeren dan een groepje Europeanen, die veel liever vliegen in plaats van in zo’n primitief Bengaals bootje te zitten. En dat het dus logischer zou zijn als ze de Bengalen zouden vragen om identificatie. Maar dat terzijde, want logica is iets wat in Bangladesh zeer zeldzaam is.

Aangekomen in Teknav hielp dezelfde Bengaal, die ons langs de douane had geloodst, ons met het regelen van een minibusje terug naar Cox’ Bazar. Hij bleek Monee te heten en werkte bij als kustwacht bij de marine. Dit feit bleek tijdens onze terugrit naar Cox’ Bazar goed van pas te komen (hij vergezelde ons in het minibusje, want hij moest die avond ook naar Dhaka). We kwamen namelijk nog twee douane-achtige posten tegen, die behoorlijk argwanend het minibusje in keken. Waarop Monee zei (vertaald uit het Engels): “Ik ben eerste commandant bij de kustwacht en deze buitenlanders zijn mijn gasten.” Dankzij deze zin en ‘Inshallah’ ofwel met de hulp van Allah wat men hier bij iedere activiteit zegt, kwamen we op tijd in Cox’ Bazar aan, voor de terugrit naar Dhaka.

Op (Goede) Vrijdag ben ik ‘s middags naar een uitvoering van de Matteus Passion bij de Nederlandse ambassadeur thuis geweest. Voor mij de eerste keer dat ik dit klassieke meesterwerk (weliswaar op cd) beluisterde. Het was een nieuwe uitvoering door het Residentieorkest en het Bachkoor met een hertaling van Jan Rot. Het viel me erg mee om naar een twee uur durend Bach stuk te luisteren, mede door de uitstekende teksten, die we mee konden lezen in een boekje. Daardoor kreeg ik een echt Paasgevoel (en ook een beetje door de eigen gebakken Paasstol van één van de andere gasten). Daarna ben ik samen met drie andere trainees naar de kapper geweest, want al wil ik mijn haar laten groeien, mijn gespleten haarpunten konden echt niet meer. Het was er een drukte van jawelste bij de kapper. Buiten dat het Goede Vrijdag was, was gisteren namelijk ook nog eens Bengaals nieuwjaar. Dus veel Bengaalse dames wilden voor deze feestdag mooi gekapt worden. Een pittige Bengaalse kapster knipte mijn haar overal twee centimeter korter en fohnde het in een leuk modelletje (waar weinig van overbleef, omdat het zo warm was dat ik mijn haar weer in een staart deed). Mijn haar ziet er nu weer fatsoenlijk uit en dat voor omgerekend nog geen drie euro. ’s Avonds hadden we een nieuwjaarsfeest op de International Club, waarbij de dresscode rood en wit was (de kleuren van het Bengaalse Nieuwjaar). Bij gebrek aan beiden vond ik dat roze wel een mooie combinatie van beide kleuren was.

Met Pasen gaan we ’s avonds naar een Engelstalige kerkmis, waarna we met alle trainees een internationaal buffet gaan maken. Iedere trainees brengt een specialiteit mee van zijn of haar land van herkomst. Zo is er bijvoorbeeld fajitas uit Mexico, gehaktballetjes uit Zweden, aardappelsalade uit Duisland, rode kool met appeltjes uit Nederland en chocolade uit Zwitserland. Samen zijn en samen delen, dat is toch waar het met Pasen om gaat...

Vrolijk Pasen allemaal!