Bengaalse Bruiloft

Gisteren ben ik voor het eerst hier naar een bruiloft geweest. Omdat een bruiloft in Bangladesh toch wat anders in z’n werk gaat, leek het me leuk er wat over te vertellen.

Een Bengaalse bruiloft beslaat normaal gesproken zo’n vier dagen, maar het kan oplopen tot een dag of zeven, afhankelijk van de plaats, de (sociaal-economische) status van de familie etc. De eerste dag brengen de bruid en bruidegom apart door. De bruid met de vrouwen en de bruidegom met de mannen. Het is een soort Bengaalse equivalent van een vrijgezellenfeest. De bruid draagt alle dagen van de bruiloft een rode sari en sluier. Rood staat in Bangladesh voor liefde en vruchtbaarheid. Ze zit op een soort troon (verhoogd podium met een grote sofa of fautieulle) en op de eerste dag wordt ze door haar vrouwelijke familieleden en vriendinnen eten gevoerd en krijgt ze cadeautjes. Wat de man deze dag doet weet ik niet zo goed, omdat ik daar venzelfsprekend niet bij aanwezig ben. Het is, naar verluid, ongeveer hetzelfde als de programma van de bruid.

De tweede dag is het eigenlijke huwelijk. De meeste Bengalen zijn moslim en de ceremonie wordt uitgevoerd door een imam. Deze ceremonie is vrij kort, maar wordt vooraf gegaan door veel rituelen. De bruid zit wederom op een troon en wordt door de familie van de bruidegom siraden omgehangen als welkomsgeschenk, dat symbool staat voor haar toetreding tot zijn familie. De bruidegom loopt buiten de zaal onder een rode boog door en moet de poortbewakers (vaak familie van de bruid) omkopen om binnen te komen. Dan neemt hij eveneens plaats op de troon en doet de bruid haar rode sluier om hem heen. Dit wil zeggen dat zij vanaf dat moment hem in haar macht heeft en dat ze bij elkaar horen. Daarna wordt de ceremonie uitgevoerd, waarna er wordt gegeten. Dit gaat over het algemeen heel erg snel en de bruid en bruidegom eten als laatste.

De derde wordt door de familie van de bruid een feest gegeven voor de familie en vrienden van de bruidegom en de vierde dag wordt er door de familie van de bruidegom een feest gegeven voor de familie en vrienden van de bruid. Het is dan heel gewoon om meer dan 100 mensen uit te nodigen. Op deze vierde dag waren wij uitgenodigd, als vrienden van de broer van de bruid. In Dhaka zijn de meeste feesten ‘s avonds en zo ook dit huwelijksfeest. Buiten Dhaka is het vaak overdag. We kwamen rond negen uur aan en de bruid kwam om half tien de zaal binnen. Tot die tijd zaten de mannen en vrouwen in gescheiden zalen, maar na binnenkomst van de bruid en daarna de bruidegom mocht er gemengd worden. Eerst ging de bruid op de ‘troon’ zitten en zij werd na vijf minuten vergezeld door haar man. Er werd uitgebreid de tijd genomen om te filmen en te fotograferen (met in totaal 3 bijna professionele film- en fotocamera’s). Daarna mochten de gasten het bruidpaar komen begroeten en met het bruidpaar op de foto. Er wordt niet gelachen, want trouwen is een hele serieuze aangelegenheid. Op alle foto’s wordt dus heel mat in de camera gestaard.

Na ongeveer een half uur werden de gasten verzocht te gaan eten. Dit gebeurde in een grote (kale en ongezellige) zaal. Er werd in etappes gegeten, want er waren niet genoeg tafels beschikbaar. Wat hier heel gebruikelijk is. Dus eerst dineerde groep 1, die bestond uit bijna alleen maar mannen. De mannen eten traditioneel in Bangladesh namelijk eerst en daarna zijn de vrouwen pas aan de beurt. Aangezien ons gezelschap uit voornamelijk vrouwen bestond, aten wij in de 2e ronde. Het eten werd in nog geen 5 minuten naar binnen geschrokt, zodat de volgende ronde in nog geen kwartier van start ging. De maaltijd was prima; biryani, een rijstschotel met kruiden en (geiten)vlees, rauwkost en chudney. Dit eten wordt overigens meestal bereid als er een feest wordt gegeven of er met een grote groep gedineerd wordt.

Zo tegen twaalf uur was het feest afgelopen en ging we huiswaards. Weer een Bengaalse ervaring rijker...

PS: Hier zijn de antwoorden op een aantal vragen in reactie’s op mijn stukjes:
Mijn traditionele kleding (ook de tunieken) heb ik inderdaad allemaal door een kleermaker laten maken.
Ik ben (nog) niet naar de kapper geweest, ik laat mijn haar voorlopig even doorgroeien. Da’s lekker makkelijk met het tropische klimaat hier, ik draag mijn haar namelijk altijd vast.
Met mijn werkzaamheden gaat het prima. Ik begin nu alles af te ronden, want over een maand zit mijn traineeship er alweer op.