Picknick en Party
Door: Vanessa
Blijf op de hoogte en volg Vanessa
30 Januari 2006 | Bangladesh, Dhaka
Vrijdag is in Bangladesh de rustdag en is het dus weekend. Afgelopen vrijdag ben ik met Patricia, Lina en Maria Fernanda (kortweg Mafe) gaan picknicken in een National Park bij Gazipur op ongeveer een uur rijden van Dhaka. We waren uitgenodigd door KC, een Bengaalse vriend van ons, om samen met zijn familie de dag door te brengen. Het uitje werd georganiseerd door de Officers Club (vereniging van hoge ambtenaren, waar KC’s vader lid van is) en wij mochten mee als gasten van de familie. We werden met bussen naar het National Park gebracht. Het National Park is een soort bos annex park met een meer. Het bos bestaat voor het merendeel uit loofbomen, maar de grond is ontzettend stoffig en droog.
Toen we aankwamen, zagen we dat er zo’n 200 mensen aan het ontbijten waren, dat bestond uit een soort linzenpuree met roti. Na het ontbijt hebben we een plekje in de schaduw opgezocht en hebben we het merendeel van de dag zittend op een plaid onder de bomen doorgebracht. De broer van KC en zijn vrouw, die ook aanwezig waren, hebben een baby van ongeveer 9 maanden en daarom was er een hulpje/kindermeisje van nog geen 14 jaar mee. Het meisje droeg de luiertas, hielp met de verzorging van de baby en moest daarnaast op een 4-jarig nichtje van de familie passen. Ik blijf het moeilijk vinden; kinderen die als sloofjes worden gebruikt. De paradox is dat ze op deze manier beter af zijn, omdat ze kost en inwoning krijgen en niet hoeven te bedelen op straat.
De lunch was een bijzondere gewaarwording. Eerst moeten de vrouwen met kinderen in de rij staan en daarna zijn de mannen aan de beurt. Voor het eerst heb ik biryani gegeten, een gemengde rijstschotel met vlees, echt heerlijk.
De etensresten van de lunch werden in grote tinnen bakken gedaan. Een dozijn kinderen tussen de 4-14 jaar kwamen met potten & pannen en alles waar maar voedsel in vervoerd kan worden, aangerend. Ze hadden vodden aan en waren helemaal vies van de stoffige bosgrond. De kinderen schepten met hun handen de etensresten in hun potten & pannen en renden er vervolgens mee weg, om weer terug te keren voor een volgende lading. Natuurlijk heb ik in Nederland wel eens een zwerver uit een vuilnisbak zien graaien, maar dit was toch wel heel triest om te zien. Ik kan jullie vertellen dat daardoor de biryani erg zwaar op de maag viel.
Na de lunch zijn we een soort bingo gaan spelen, want in Bangladesh erg populair is. Hoewel ik twee uur lang bingo een beetje te veel van het goede vind, was het leuk om te zien dat de mensen die iets wonnen, helemaal door het dolle heen waren.
Patricia werd overdag gebeld door een collega van ons. Hij belde om ons uit te nodigen voor feest ‘s avonds bij Sepal. We stonden niet echt te springen om op onze enige vrije dag naar het werk te gaan, maar vonden het niet beleefd om te weigeren. Echter we hadden geen idee om wat voor soort feest het ging. Het enige wat ons werd verteld was dat we om half acht werden opgehaald en dat de dresscode redelijk formeel was. Een goede reden om mijn Salwar/Kameez aan te trekken. Het feest was toch binnen, dus ik zou het niet koud hebben, was mijn redenatie. Toen we op de 11e verdieping (waar we normaal lunchen) aankwamen, zagen we zo’n 40 volwassenen en kinderen. Het bleek een familiefeest te zijn, want Sepal is een familiebedrijf en ze hebben eens in de zoveel tijd een feestje. Ik was blij met mijn kledingkeuze, want alle vrouwen waren in Salwar/Kameez of Sari gekleed. Patricia en ik werden aan iedereen voorgesteld en vervolgens waren er lekkere hapjes en later op de avond een heerlijke maaltijd. De sfeer was goed, er werd veel gespeeld, gepraat, gelachen en vooral uitbundig gedanst. We hebben het uiteindelijk dus prima naar ons zin gehad, al is het even wennen om met je baas op de dansvloer te staan!
Kortom een leuke vrije dag met vooral veel (Bengaalse) familie.
Toen we aankwamen, zagen we dat er zo’n 200 mensen aan het ontbijten waren, dat bestond uit een soort linzenpuree met roti. Na het ontbijt hebben we een plekje in de schaduw opgezocht en hebben we het merendeel van de dag zittend op een plaid onder de bomen doorgebracht. De broer van KC en zijn vrouw, die ook aanwezig waren, hebben een baby van ongeveer 9 maanden en daarom was er een hulpje/kindermeisje van nog geen 14 jaar mee. Het meisje droeg de luiertas, hielp met de verzorging van de baby en moest daarnaast op een 4-jarig nichtje van de familie passen. Ik blijf het moeilijk vinden; kinderen die als sloofjes worden gebruikt. De paradox is dat ze op deze manier beter af zijn, omdat ze kost en inwoning krijgen en niet hoeven te bedelen op straat.
De lunch was een bijzondere gewaarwording. Eerst moeten de vrouwen met kinderen in de rij staan en daarna zijn de mannen aan de beurt. Voor het eerst heb ik biryani gegeten, een gemengde rijstschotel met vlees, echt heerlijk.
De etensresten van de lunch werden in grote tinnen bakken gedaan. Een dozijn kinderen tussen de 4-14 jaar kwamen met potten & pannen en alles waar maar voedsel in vervoerd kan worden, aangerend. Ze hadden vodden aan en waren helemaal vies van de stoffige bosgrond. De kinderen schepten met hun handen de etensresten in hun potten & pannen en renden er vervolgens mee weg, om weer terug te keren voor een volgende lading. Natuurlijk heb ik in Nederland wel eens een zwerver uit een vuilnisbak zien graaien, maar dit was toch wel heel triest om te zien. Ik kan jullie vertellen dat daardoor de biryani erg zwaar op de maag viel.
Na de lunch zijn we een soort bingo gaan spelen, want in Bangladesh erg populair is. Hoewel ik twee uur lang bingo een beetje te veel van het goede vind, was het leuk om te zien dat de mensen die iets wonnen, helemaal door het dolle heen waren.
Patricia werd overdag gebeld door een collega van ons. Hij belde om ons uit te nodigen voor feest ‘s avonds bij Sepal. We stonden niet echt te springen om op onze enige vrije dag naar het werk te gaan, maar vonden het niet beleefd om te weigeren. Echter we hadden geen idee om wat voor soort feest het ging. Het enige wat ons werd verteld was dat we om half acht werden opgehaald en dat de dresscode redelijk formeel was. Een goede reden om mijn Salwar/Kameez aan te trekken. Het feest was toch binnen, dus ik zou het niet koud hebben, was mijn redenatie. Toen we op de 11e verdieping (waar we normaal lunchen) aankwamen, zagen we zo’n 40 volwassenen en kinderen. Het bleek een familiefeest te zijn, want Sepal is een familiebedrijf en ze hebben eens in de zoveel tijd een feestje. Ik was blij met mijn kledingkeuze, want alle vrouwen waren in Salwar/Kameez of Sari gekleed. Patricia en ik werden aan iedereen voorgesteld en vervolgens waren er lekkere hapjes en later op de avond een heerlijke maaltijd. De sfeer was goed, er werd veel gespeeld, gepraat, gelachen en vooral uitbundig gedanst. We hebben het uiteindelijk dus prima naar ons zin gehad, al is het even wennen om met je baas op de dansvloer te staan!
Kortom een leuke vrije dag met vooral veel (Bengaalse) familie.
-
30 Januari 2006 - 08:35
Bart:
Opstaan en dan 'De Bengaalse Nieuwsberichten'.Indringende beelden van zomaar een vrije vrijdag in/rond Dhaka. Je Salwar/Kameez staat vorstelijk.
Kus
Papa -
30 Januari 2006 - 10:54
Gerry:
Wat zie je er prachtig uit in die Salwar/Kameez Vanessa. Hardstikke fijn dat je ons zo prachtig vertelt wat je daar allemaal meemaaakt. Wat een tegenstellingen. Groetjes Henk, Gerry en Thijs. -
30 Januari 2006 - 12:24
Esther:
Ik heb weer genoten van je belvenissen. Die 2 uur durende bingo...fantastisch!!Voor je het weet heb je het "bingovirus" te pakken. Zit er stiekem toch een bingofanaat in je als je terug komt van je reis. haha...ik heb opeens heel leuke ingevingen voor je vrijgezellefeest (in de toekomst) ;-) ;-)
Je Salwar/Kamez staat je super...mooie kleur ook!! Dikke knuffel! Esther -
30 Januari 2006 - 15:31
Chris:
Lieve Nes,
ik sluit me allereerst even aan bij de andere reacties: je op maat gemaakte kleding staat je fantastisch. Een voor jou nog onontdekte kleur als ik het zo inschat. Heel sjiek!
Verder vind ik het leuk om te lezen dat de Bengalen ook zeker weten wat \'a good time is\', veelal dus in de vorm van familie-aangelegenheden\'. Wat mij nog benieuwde, toen je het had over \'op de dansvloer staan met je baas\', is de voor Bengalen gebruikte dansvormen. Dansen ze daar ook gewoon een Rumbaatje, een Jive, etc.?
Knuffel & Dikke kus,
Chris -
30 Januari 2006 - 15:42
Meike:
hey Vanes, geef je mijn maten ook even door aan die kleermakers? Supermooie stoffen hebben ze daar zeker allemaal! Hoe gaat het daar verder? Ga je je daar ook een beetje thuisvoelen of nog niet? gaat denk ik wel wat langzamer omdat het zo anders is. Lijkt me ook best raar om daar te zitten, aan de ene kant wil je je mengen onder de bevolking en ze helpen daar, maar je blijft toch altijd in een uitzonderingspositie als rijke blanke, of niet? Nou, nog een weekje, en dan vertrek ik naar Spanje!! Ik zal je af en toe mailen vanuit daar! Liefs, Meike -
31 Januari 2006 - 07:19
Sanne:
Hey Vanes,
Erg leuk weer om te lezen! Besef vaak als ik je stukken lees (zoveel overeenkomsten!) hoe normaal dingen voor mij inmiddels zijn. Ik kijk echt niet meer op of om van bedelende /zwerfkinderen. Best erg eigenlijk... En zodra Vamshi (Aruns dochter) bij ons komt wonen nemen we ook een fulltime maid. Eentje rond de 18 jaar die 24/7 werkt en vervolgens 50 euro per maand verdient. Als je het zo neertypt lijkt dat echt enorm hard, maar zo is het hier nou eenmaal. Sterker nog: Ik kreeg onlangs het verzoek om niet meer mn eigen bed op te maken omdat ik daarmee David (de housekeeper) min of meer beledig...
Het dansen daar... laat me raden... een hoop gezwaai met de armen, geklap en andere vage dingen, zoals ze in Hindi films doen?! -
31 Januari 2006 - 08:48
Tineke:
Twwe evenementen met Bengaalse familie's en zo verschillend. Wat lijkt me dat afschuwelijk dat na het eten die arme kinderen in vodden eten komen halen.Je voelt dan dat je in een hardship land bent.Wel leuk dat jullie door je werk zijn uitgenodigd voor het feest. Zo krijg je wel een indruk hoe ze daar (familie)feestjes vieren. Je kleding staat super.
Liefs,
mamma -
31 Januari 2006 - 18:04
Inge:
He Vanes, Zo ik ben weer terug na een lang weekend met mijn tante en moeder op stap te zijn geweest. Ik ben zo druk op het werk dat ik nauwelijks tijd heb om mijn emails te lezen... Laat staan jouw site. Maar ik ga het lekker allemaal uitprinten en vanavond in mijn bedje doorlezen. Ben echt heel erg benieuwd naar je avonturen & belevenissen daarzo. Ik zal zeker mijn reactie op je site zetten morgen of overmorgen... Ga zo door met je verhalen! -
03 Februari 2006 - 10:58
Wilma:
Hoi vanessa,
Je ziet er mooi uit in het rood. Dat moet je vaker dragen! Je moet wel enige flexibiliteit hebben om met alle verschillende situaties om te gaan..lukt dat een beetje? Aan de beelden van kinderen die afvalresten eten en geen hoopvolle toekomst hebben, valt niet te wennen m.i. ,daar moet je niet aan willen wennen..
Wat hebben onze kindertjes het dan over het algemeen goed!!
Op het moment draait er in Nederland een film met zuidafrikaanse kinderen in de hoofdrol. Zij hebben een hard leven. veel HIV. , misbruik en weinig te eten. Deze kinderen zijn nu in Nederland om de film onder de aandacht te brengen en even kind te zijn. Goed dat onze kinderen hiermee worden geconfronteerd, want eens moeten we toch in staat zijn om iets in deze wereld te veranderen? Blijf hoopvol!
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
