Picknick en Party

Vrijdag is in Bangladesh de rustdag en is het dus weekend. Afgelopen vrijdag ben ik met Patricia, Lina en Maria Fernanda (kortweg Mafe) gaan picknicken in een National Park bij Gazipur op ongeveer een uur rijden van Dhaka. We waren uitgenodigd door KC, een Bengaalse vriend van ons, om samen met zijn familie de dag door te brengen. Het uitje werd georganiseerd door de Officers Club (vereniging van hoge ambtenaren, waar KC’s vader lid van is) en wij mochten mee als gasten van de familie. We werden met bussen naar het National Park gebracht. Het National Park is een soort bos annex park met een meer. Het bos bestaat voor het merendeel uit loofbomen, maar de grond is ontzettend stoffig en droog.
Toen we aankwamen, zagen we dat er zo’n 200 mensen aan het ontbijten waren, dat bestond uit een soort linzenpuree met roti. Na het ontbijt hebben we een plekje in de schaduw opgezocht en hebben we het merendeel van de dag zittend op een plaid onder de bomen doorgebracht. De broer van KC en zijn vrouw, die ook aanwezig waren, hebben een baby van ongeveer 9 maanden en daarom was er een hulpje/kindermeisje van nog geen 14 jaar mee. Het meisje droeg de luiertas, hielp met de verzorging van de baby en moest daarnaast op een 4-jarig nichtje van de familie passen. Ik blijf het moeilijk vinden; kinderen die als sloofjes worden gebruikt. De paradox is dat ze op deze manier beter af zijn, omdat ze kost en inwoning krijgen en niet hoeven te bedelen op straat.
De lunch was een bijzondere gewaarwording. Eerst moeten de vrouwen met kinderen in de rij staan en daarna zijn de mannen aan de beurt. Voor het eerst heb ik biryani gegeten, een gemengde rijstschotel met vlees, echt heerlijk.
De etensresten van de lunch werden in grote tinnen bakken gedaan. Een dozijn kinderen tussen de 4-14 jaar kwamen met potten & pannen en alles waar maar voedsel in vervoerd kan worden, aangerend. Ze hadden vodden aan en waren helemaal vies van de stoffige bosgrond. De kinderen schepten met hun handen de etensresten in hun potten & pannen en renden er vervolgens mee weg, om weer terug te keren voor een volgende lading. Natuurlijk heb ik in Nederland wel eens een zwerver uit een vuilnisbak zien graaien, maar dit was toch wel heel triest om te zien. Ik kan jullie vertellen dat daardoor de biryani erg zwaar op de maag viel.
Na de lunch zijn we een soort bingo gaan spelen, want in Bangladesh erg populair is. Hoewel ik twee uur lang bingo een beetje te veel van het goede vind, was het leuk om te zien dat de mensen die iets wonnen, helemaal door het dolle heen waren.

Patricia werd overdag gebeld door een collega van ons. Hij belde om ons uit te nodigen voor feest ‘s avonds bij Sepal. We stonden niet echt te springen om op onze enige vrije dag naar het werk te gaan, maar vonden het niet beleefd om te weigeren. Echter we hadden geen idee om wat voor soort feest het ging. Het enige wat ons werd verteld was dat we om half acht werden opgehaald en dat de dresscode redelijk formeel was. Een goede reden om mijn Salwar/Kameez aan te trekken. Het feest was toch binnen, dus ik zou het niet koud hebben, was mijn redenatie. Toen we op de 11e verdieping (waar we normaal lunchen) aankwamen, zagen we zo’n 40 volwassenen en kinderen. Het bleek een familiefeest te zijn, want Sepal is een familiebedrijf en ze hebben eens in de zoveel tijd een feestje. Ik was blij met mijn kledingkeuze, want alle vrouwen waren in Salwar/Kameez of Sari gekleed. Patricia en ik werden aan iedereen voorgesteld en vervolgens waren er lekkere hapjes en later op de avond een heerlijke maaltijd. De sfeer was goed, er werd veel gespeeld, gepraat, gelachen en vooral uitbundig gedanst. We hebben het uiteindelijk dus prima naar ons zin gehad, al is het even wennen om met je baas op de dansvloer te staan!

Kortom een leuke vrije dag met vooral veel (Bengaalse) familie.