Bangladesh volgens...
Door: Vanessa
Blijf op de hoogte en volg Vanessa
21 Januari 2006 | Bangladesh, Dhaka
Op mijn bureau staat een prachtig boeket rode rozen, die Chris hier heeft laten bezorgen. Ja, zo is een Extra Lange Afstand Relatie wel vol te houden ;)
Het vorige stukje weerspiegelde voornamelijk mijn eigen mening en ervaring hier. In de afgelopen weken, heb ik een aantal boeiende gesprekken gevoerd met mensen uit Bangladesh zelf. Van hun verhalen wil ik jullie graag deelgenoot maken.
De algemeen manager van Sepal Group (43):
Ik probeer zo veel mogelijk mensen van werk te voorzien. Ook tijdens Eid, toen ik in mijn geboortedorp was, waar veel armoede is, bracht ik veel mee voor de mensen daar. Maar hoeveel kleding en eten kan ik meenemen? Het is nooit genoeg. Ik denk erover om te emigreren naar Canada, over twee maanden emigreren mijn vrouw en kinderen sowieso. Zo weet ik zeker dat mijn kinderen in een goede, veilige, schone omgeving opgroeien. Al die corruptie en vervuiling hier is verre van ideaal. Ik wil ook emigreren, maar het ligt eraan of mijn broer (CEO van Sepal Group) mij hier nodig heeft. Hij is, sinds mijn vader is overleden toen ik nog een kind was, het hoofd van de familie en hij beslist of ik in Bangladesh moet blijven of ook naar Canada kan.
Een Bengaals-Birmeese vrouw (30):
Familie is in dit land heel belangrijk, je luistert altijd naar je ouders, tot aan je dood. Ik kom uit een plaats hier ver vandaan en ben half Birmees. Toen ik met mijn man trouwde, ben ik met hem meegegaan naar Dhaka. Ik heb in Dhaka helemaal geen familie, niemand, alleen zijn familie woont hier. Voor jou is dat misschien interessant, voor mij is het vooral lastig. Ik hou van mijn man, maar hij is een echt moederskindje. Als we bij zijn ouders zijn, is hij weer het kleine kleutertje van vier dat altijd netjes naar zijn moeder luistert, maar op een feest drinkt hij gewoon de whiskey en wodka, op straat is hij een macho en in de slaapkamer is hij mijn minnaar. Al die verschillende kanten vind ik moeilijk te begrijpen, ik vind het hypocriet.
Een student van de plaatselijke universiteit (22):
Bangladesh is een land dat pas 30 jaar in de huidige vorm bestaat. Ik vind het daarom geen ontwikkelingsland, maar een land in ontwikkeling. Jouw land bestaat al veel langer en heeft dus meer tijd gehad om zich te ontwikkelen. Hoe was het daar 50, 100 of 200 jaar geleden? Wat de ontwikkeling van Bangladesh in de weg staat is de corruptie, daardoor is het verschil tussen arm en rijk zo groot. Dat is heel dubbel, want anderzijds houdt die zelfde corruptie ons land en de economie draaiende. Er is niet één oplossing voor de armoede, maar kennis draagt zeker bij aan de ontwikkeling van het land. Wij zijn als land voornamelijk actief in de landbouw en industrie, de dienstensector moet hier nog helemaal worden opgezet. Daar zie ik grote mogelijkheden. Ik denk echt dat kennis, macht is. Door te studeren, een opleiding te volgen kun je jezelf uit de onwetendheid en de armoede halen.
Zoals jullie hebben kunnen lezen, is ook voor deze mensen, Bangladesh een land waar ze met gemengde gevoelens over praten. Ze proberen er te leven, te overleven, er wat van te maken of juist te vluchten. Natuurlijk zou het het beste zijn als deze mensen in Bangladesh zelf aan de ontwikkeling van hun land werken, maar dat is misschien niet het beste voor de mensen zelf of hun gezin. Moeilijk...
Op mijn werk probeer ik mijn steentje aan dit land bij te dragen en één van onze speerpunten is Corprate Social Governance. Zo proberen breiden we (Patricia en ik) het onderwijs voor de fabriekswerkers uit en willen we dat gaan reguleren. Ook gaan we een plan opzetten voor onderwijs voor de kinderen van werknemers, zodat zij hun hele schoolopleiding tot hun zestiende kunnen voltooien en niet op hun elfde van school gaan om te werken. Hun ouders verdienen namelijk vaak te weinig om een gezin van 5 kinderen te onderhouden. Daar is meteen het volgende punt, want we willen een plan voor ‘familyplanning’ op gaan zetten. Dat zal wel lastig worden, want voorbehoedsmiddelen zijn hier verre van populair.
Gisteren (vrijdag) waren we vrij en zijn we door een collega rondgeleid in Dhaka. We hebben verschillende delen van de stad gezien, zoals een oud paleis, de oudste universiteit en het parlementsgebouw. Daarna zijn we uitgenodigd voor een lunch bij hem thuis, waar ook een andere collega aanwezig was. De ‘hoge heren’ waarmee we dagelijks lunchen zijn namelijk allemaal familie danwel vrienden van elkaar. Hoezo ‘old boys network’?!
’s Avonds ben ik met MaFe en Nina naar de verjaardag van Annemieke, een andere Nederlandse trainee, gegaan. Het was erg gezellig, zeker omdat ze een echte Nederlandse appeltaart had gebakken en (stikem) wodka met verse mangosap schonk.
Vanmiddag gaan we winkelen en maandag is eindelijk mijn Bengaalse kleding, Salwar (tuniek tot de knie met korte mouwen) en Kameez (bijpassende wijde broek) klaar. Dus na maandag kunnen jullie zeker weer een berichtje (met foto’s) van mij verwachten!
Het vorige stukje weerspiegelde voornamelijk mijn eigen mening en ervaring hier. In de afgelopen weken, heb ik een aantal boeiende gesprekken gevoerd met mensen uit Bangladesh zelf. Van hun verhalen wil ik jullie graag deelgenoot maken.
De algemeen manager van Sepal Group (43):
Ik probeer zo veel mogelijk mensen van werk te voorzien. Ook tijdens Eid, toen ik in mijn geboortedorp was, waar veel armoede is, bracht ik veel mee voor de mensen daar. Maar hoeveel kleding en eten kan ik meenemen? Het is nooit genoeg. Ik denk erover om te emigreren naar Canada, over twee maanden emigreren mijn vrouw en kinderen sowieso. Zo weet ik zeker dat mijn kinderen in een goede, veilige, schone omgeving opgroeien. Al die corruptie en vervuiling hier is verre van ideaal. Ik wil ook emigreren, maar het ligt eraan of mijn broer (CEO van Sepal Group) mij hier nodig heeft. Hij is, sinds mijn vader is overleden toen ik nog een kind was, het hoofd van de familie en hij beslist of ik in Bangladesh moet blijven of ook naar Canada kan.
Een Bengaals-Birmeese vrouw (30):
Familie is in dit land heel belangrijk, je luistert altijd naar je ouders, tot aan je dood. Ik kom uit een plaats hier ver vandaan en ben half Birmees. Toen ik met mijn man trouwde, ben ik met hem meegegaan naar Dhaka. Ik heb in Dhaka helemaal geen familie, niemand, alleen zijn familie woont hier. Voor jou is dat misschien interessant, voor mij is het vooral lastig. Ik hou van mijn man, maar hij is een echt moederskindje. Als we bij zijn ouders zijn, is hij weer het kleine kleutertje van vier dat altijd netjes naar zijn moeder luistert, maar op een feest drinkt hij gewoon de whiskey en wodka, op straat is hij een macho en in de slaapkamer is hij mijn minnaar. Al die verschillende kanten vind ik moeilijk te begrijpen, ik vind het hypocriet.
Een student van de plaatselijke universiteit (22):
Bangladesh is een land dat pas 30 jaar in de huidige vorm bestaat. Ik vind het daarom geen ontwikkelingsland, maar een land in ontwikkeling. Jouw land bestaat al veel langer en heeft dus meer tijd gehad om zich te ontwikkelen. Hoe was het daar 50, 100 of 200 jaar geleden? Wat de ontwikkeling van Bangladesh in de weg staat is de corruptie, daardoor is het verschil tussen arm en rijk zo groot. Dat is heel dubbel, want anderzijds houdt die zelfde corruptie ons land en de economie draaiende. Er is niet één oplossing voor de armoede, maar kennis draagt zeker bij aan de ontwikkeling van het land. Wij zijn als land voornamelijk actief in de landbouw en industrie, de dienstensector moet hier nog helemaal worden opgezet. Daar zie ik grote mogelijkheden. Ik denk echt dat kennis, macht is. Door te studeren, een opleiding te volgen kun je jezelf uit de onwetendheid en de armoede halen.
Zoals jullie hebben kunnen lezen, is ook voor deze mensen, Bangladesh een land waar ze met gemengde gevoelens over praten. Ze proberen er te leven, te overleven, er wat van te maken of juist te vluchten. Natuurlijk zou het het beste zijn als deze mensen in Bangladesh zelf aan de ontwikkeling van hun land werken, maar dat is misschien niet het beste voor de mensen zelf of hun gezin. Moeilijk...
Op mijn werk probeer ik mijn steentje aan dit land bij te dragen en één van onze speerpunten is Corprate Social Governance. Zo proberen breiden we (Patricia en ik) het onderwijs voor de fabriekswerkers uit en willen we dat gaan reguleren. Ook gaan we een plan opzetten voor onderwijs voor de kinderen van werknemers, zodat zij hun hele schoolopleiding tot hun zestiende kunnen voltooien en niet op hun elfde van school gaan om te werken. Hun ouders verdienen namelijk vaak te weinig om een gezin van 5 kinderen te onderhouden. Daar is meteen het volgende punt, want we willen een plan voor ‘familyplanning’ op gaan zetten. Dat zal wel lastig worden, want voorbehoedsmiddelen zijn hier verre van populair.
Gisteren (vrijdag) waren we vrij en zijn we door een collega rondgeleid in Dhaka. We hebben verschillende delen van de stad gezien, zoals een oud paleis, de oudste universiteit en het parlementsgebouw. Daarna zijn we uitgenodigd voor een lunch bij hem thuis, waar ook een andere collega aanwezig was. De ‘hoge heren’ waarmee we dagelijks lunchen zijn namelijk allemaal familie danwel vrienden van elkaar. Hoezo ‘old boys network’?!
’s Avonds ben ik met MaFe en Nina naar de verjaardag van Annemieke, een andere Nederlandse trainee, gegaan. Het was erg gezellig, zeker omdat ze een echte Nederlandse appeltaart had gebakken en (stikem) wodka met verse mangosap schonk.
Vanmiddag gaan we winkelen en maandag is eindelijk mijn Bengaalse kleding, Salwar (tuniek tot de knie met korte mouwen) en Kameez (bijpassende wijde broek) klaar. Dus na maandag kunnen jullie zeker weer een berichtje (met foto’s) van mij verwachten!
-
21 Januari 2006 - 08:57
Anne-Nore:
Hey lieve Vanes, ik had even wat inhaalwerk te doen.. Heb al je berichten nu gelezen en al je foto's gezien.. Wat sta je stralend op alle foto's en aan die laatste foto's bij de Marine's te zien, komt het met het sociale gedeelte ook helemaal goed! Ik lees met veel plezier over je ervaringen en indrukken. Ik denk dat je van een en ander een heel goed beeld schetst voor de thuisblijvers. Knap van je hoe je de niet geplaveide weg bewandelt.. Ik ga nu snel je berichtje aan mij op hyves checken.. Daag lieverd! x -
21 Januari 2006 - 09:03
Esther:
Ging mijn email checken en was benieuwd of er alweer een update van je was...en inderdaad!!! Ik mocht weer genieten van je verhalen. Je schets een duidelijk beeld van een land wat voor mij zo onbekend was/is. Na jou ervaringen ben ook ik straks een stuk wijzer ;-) Ik heb nu lekker weekend...lekker met de hondjes het bos in, tennissen en verder lekker relaxen. Spreek je van de week nog wel op msn.....lang leven MSN!! Dikke knuffel Esther -
21 Januari 2006 - 17:05
Ans/Nico:
Leuk Vanessa om je ervaringen te lezen. Is weer eens wat anders dan alle duikverhalen van Nicole en Thijs. Als ik het zo lees met alle plannen, heb jij aan die 4 maanden niet genoeg hoor. We blijven je volgen, vooral ook heel veel plezier daar. Groetjes en een dikke knuffel -
22 Januari 2006 - 13:27
Tineke:
Hallo Nesje.
Het is altijd weer boeiend om je verhalen te lezen. Nu wij ook skypen, waar wij dan over de dagelijkse dingen praten,geven deze berichten een wat algemener beeld. Goed dat jullie, naast het opzetten van een human resource department, ook een sociaal programma voor de werknemers kunnen uitwerken.
Succes ermee.
Big hug
Tineke -
22 Januari 2006 - 15:15
Daniel En Liesbeth:
Hoi vannessa,
Je maakt en hoop mee, zo te lezen heb je het goed naar je zin. We lezen met veel plezier jouw berichten. We blijven je volgen! Veel succes daar!!
Groetjes -
23 Januari 2006 - 12:03
Gerry:
Lieve Vanessa
Wat een goed werk wat je daar allemaal doet,Vooral ook voor de kinderen van de werknemers. Het lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Fijn dat je ons daar deelgenoot van maakt. Ik had geen idee dat het er zo aan toe ging. Ik wens je heel veel succes verder en we blijven je volgen. Liefs Gerry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
