Tegenstellingen

Zoals de titel van dit stukje al zegt, ga ik het met jullie hebben over tegenstellingen.

Traineehouse
De eerste tegenstelling is die van de logeeradressen versus het traineehouse. In de vorige stukjes hebben jullie kunnen lezen hoe luxe de huizen waren, waar we tot nu toe verbleven. Bij het traineehouse is het 'iets' anders. Het traineehouse is niet ingericht, er is geen meubilair en geen gordijnen, maar er is gelukkig wel een koelkast en er hangen ventilatoren in de slaapkamers. Ik deel een kamer met Patricia en slapen op een matje met de dikte van een tuinstoelkussen op de grond. Gelukkig staat in deze kamer wel een ladekast, maar er hangen wederom geen gordijnen. Omkleden moet dus in de badkamer, waar we geen warm water hebben. Er is een keuze: koud douchen of eerst water koken en dan volgt een soort wasprocedure waarbij je het water over jezelf heengooit. Het gebeurt ook dat er helemaal geen water is, dan moet er een schakelaar om waardoor er een pomp gaat werken, maar dit kan niet te lang, want dan gaat het plafond in de keuken(waar de pomp boven staat) lekken. Ook zijn de muren kaal, maar ik heb de muur in mijn slaapkamer opgefleurt met de kaarten die ik heb gekregen toen ik wegging :) Een paar dagen geleden hebben we ook de woonkamer en keuken versierd met foto’s van een paar kalenders en dat maakt het toch een stuk gezelliger. Ik kreeg van de andere meiden(Patricia mijn kamergenoot en collega uit Zwitserland, Nina huisgenoot uit Kroatie en Lina huisgenoot uit Zwitserland) het compliment dat ze het idee heel leuk vonden en ik best creatief bezig was, zij zijn ook heel blij met het resultaat. In het huis is erover gedacht om voor een paar dagen per week een ‘servant’ te nemen die schoonmaakt, kookt en wast (daar heb je met 6 dagen werken echt geen zin in). Het probleem is dat Bengaalse servants denken dat het geoorloofd is om van hun Westerse opdrachtgevers stelen. Veel expats zijn hier door schade en schande wijzer geworden, dus dat gaat helaas niet door.

Eid
De tweede tegenstelling is moslims versus ondergetekende tijdens Eid. Voor moslims is het een groot feest, voor mij een klein drama. Koeien en geiten die op straat geslacht worden, de stank ervan die dagen blijven hangen (het bloed wordt gelukkig de dag erna weggespoeld met water). Dat is niet echt mijn ding, ik blijf dan liever binnen. Kijk, ik vind cultuur best leuk, maar het moet wel leuk blijven. Bangladesh is overigens een van de weinige landen waar de slachtingen nog op straat mogen plaatsvinden. In de meeste landen moet de slachting ‘gewoon’ bij de slager/slachter worden uitgevoerd. Wat ik wel leuk vind aan Eid, is dat ik de afgelopen 5 dagen vakantie had.
De dag voor Eid hadden Patricia, Lina, Nina en ik het plan gevat om naar een ander deel van Dhaka te gaan. Zo kwamen we per riksja in oud-Dhaka terecht. Deze riksja was (in tegenstelling tot andere riksja’s) niet zo vriendelijk en vond dat we hem te weinig hadden betaald. Hij heeft, ons toeschreeuwend in Bengali, een half uur achtervolgd tot een menigte zich ermee ging bemoeien en hij zowel van een omstander als ons extra geld had gekregen. Het was in oud-Dhaka een grote puinhoop met veel te veel mensen en vee op straat, want op de dag voor Eid zijn er veel runder- en geitmarkten, dus op een gegeven moment stonden we letterlijk en figuurlijk in de stront. We besloten toen maar terug naar huis te gaan en een andere keer, in gezelschap van een Bengaal, een tweede poging in oud-Dhaka te wagen.
De dag van Eid, zijn we dus binnengebleven. We hadden we doorlopend bezoek van vrienden en bekenden die ons ‘Eid Mubarak' (fijne Eid) kwamen wensen. Van één van hen kregen we zelfs een stuk vlees, heel aardig natuuurlijk. Al moet ik er wel eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik er niet van gegeten heb, omdat ik het vlees wat te ‘vers’ vond.
De dag erna zijn mijn huisgenootje Nina, haar vriendin Solange (uit Kameroen), kennis Sohel (Bengaal) en ik naar Fantasy Land geweest, een soort Six Flags meets Efteling pretpark (maar dan 4x zo klein) net buiten Dhaka. De tegenstelling daar was dat wij er kwamen voor de attracties, maar veel bezoekers vonden dat wij de grootste attractie waren. Vooral Nina en ik werden continu op de foto gezet en ondervraagd. Aan het nastaren (dat doen de meeste Bengalen, omdat ze bijna nooit blanke mensen zien) waren we al wel gewend, maar dit was weer een compleet nieuwe ervaring. Het is best grappig om als een soort beroemdheid behandeld te worden, maar ook wel enigzins ongemakkelijk.
Vrijdagavond zijn we gaan stappen. Er was een feest bij de ‘Marines’. Pas toen we arriveerden, begreep ik waarom het zo werd genoemd. Het was namelijk een feest op de societeit van de Amerikaanse Marine in Bangladesh! Ook heb ik deze avond een andere Nederlandse trainee ontmoet, Annemieke. Na een week Engels te communiceren, is het best fijn om met iemand in het Nederlands te kunnen praten. De groostste tegenstelling hier was dat niet de Bengalen, maar de expats in de meerderheid waren.
Zaterdag zijn we met een aantal Aieseccers gaan lunchen en hebben we wat rondgereden in en net buiten Dhaka, want rondrijden (cruising) is een zeer populair tijdsverdrijf hier.

Werk
Ik zal jullie ook wat meer vertellen over mijn werk.
We gaan, rond 8.30 uur, naar ons werk met een CNG, een groene gemotoriseerde driewieler, die wel een dak heeft, maar geen deuren, dus je kan er gemakkelijk in en uit. De meeste chaffeurs proberen ons als Europeanen af te zetten, vaak willen ze van te voren een veel te hoge vaste prijs afspreken. We leren steeds beter hoe we dat moeten voorkomen. Dat is eveneens een tegenstelling in Bangladesh. Enerzijds tonen veel Bengalen veel respecten vinden ze blanke mensen heel interessant, anderzijds proberen ze je constant af te zetten.
Het verkeer is, zoals ik in een eerder stukje heb geschreven een chaos, maar toch gebeuren er bijna nooit ongelukken met lichamelijk letsel. De reden is dat hier een ‘oog-om-oog, tand-om-tand’ beleid is. Als door jou toedoen iemand zwaargewond is, zorgen de omstanders ervoor dat jij zo wordt toegetakeld dat jij dat ook bent. Je kunt je voorstellen wat er gebeurt bij een ongeluk met dodelijke afloop, maar zoals gezegd komt dit door bovenstaand ‘beleid’ dus zelden voor.

Bij Sepal zijn de mensen erg hulpvaardig en vriendelijk. “They are not here to work for us, they are here to help us.”, zeggen onze collega's. We krijgen constant cha en water, de deur wordt opengehouden en als we langs de bewaking lopen, salueren ze voor ons. De tweede dag werd er zelfs een splinternieuwe computer met internetverbinding geinstalleerd. Ik ben begonnen met het schrijven van een Human Resource Statement, een verklaring van het management van de organsatie dat ze zich gedragen als een goede werkgever. Ook ben ik bezig met de voorbereidingen voor de functieomschrijvingen. Patricia houdt zich bezig met de eisen van klanten aan de arbeidsomstandigheden en de wettelijke normen. We werken zondag t/m donderdag van 9.00-17.00 uur en op zaterdag van 9.00-14.00 uur. Lunchen doen we tussen 13.00-14.00 uur met de executives van Sepal en er wordt speciaal voor ons ‘low spice’ food bereid. Ook de CEO, Tipu Munshi, is bij deze lunch aanwezig. Meneer Tipu (want Sepal is een familiebedrijf en veel managers hebben dezelfde achternaam, dus worden ze bij hun voornaam of bijnaam genoemd) is zowel zakelijk, sociaal als politiek gezien een belangrijke man in Dhaka. Hij is bijvoorbeeld ook directeur van een school en een ziekenhuis hier. Als jullie meer willen weten over het bedrijf, kijk dan op: www.sepalgroupbd.com

Natuurlijk zijn er ook zaken die minder soepel verlopen. We lopen hier tegen een behoorlijke taalbarriere aan: veel niet/laaggeschoolde mensen spreken geen Engels of zijn zelfs analfabeet. Voor eventuele gesprekken moeten we dus gebruik maken van een tolk. Het enige wat hier aan personeelsbeleid is, is een Bengaals bord met zo’n 10 regels en rechten. Dat is natuurlijk best leuk, maar aangezien de meeste medewerkers op de werkvloer ongeletterd zijn, heeft het niet veel zin. Waar het eigenlijk op neer komt, is dat het bedrijf reageert op de eisen van de klanten als Walmart, Gap en Tommy Hilfiger. Wellicht zijn Patricia en ik ook zo’n eis of voeren we hun eisen uit?! Ach, we helpen de organisatie sowieso op weg met een simpel HRM beleid. Of het nou op initiatief van een opdrachtgever gebeurt of niet, is dan niet zo interressant.

Ik schreef dit stukje om jullie een kijkje te laten nemen in de dagelijkse gang van zaken, de wat minder leuke dingen en de tegenstellingen, want Bangladesh is een land vol tegenstellingen. De volgende keer weer een wat minder kritsch stukje van mij.